Ανάστα ο Θεός

άββατο, 23 Απριλίου 2011

Αναστάσεως ημέρα

Αναστάσεως ημέρα,

και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει

και αλλήλους περιπτυξώμεθα.

Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς,

συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει,

και ούτω βοήσωμεν,

Χριστός ανέστη εκ νεκρών,

θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασι

ζωήν χαρισάμενος.

Δεύτε, λάβετε φώςεκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών.

Ανήλθες επι σταυρού, Ιησού, ο καταβάς εξ ουρανού.

'Ηλθες επι θάνατον, η ζωή η αθάνατος.

Προς τους εν σκότει το φώς το αληθινόν.

Προς τους πεσόντας η πάντων ανάστασις.

Ο φωτισμός και ο σωτήρ ημών, δόξαΣοι.

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο, εστερέωσε την οικουμένην, ήτις ού σαλευθήσεται.

Ψαλμοίς και ύμνοις δοξολογούμεν, Χριστέ,

την εκ νεκρών Σου ανάστασιν,

δι' ής ημάς ηλευθέρωσας

της τυραννίδος του άδου

και ως θεός εδωρήσω ζωήν αιώνιον

και το μέγας έλεος.

Του λίθου σφραγισθέντος υπο των Ιουδαίων

και στρατιωτών φυλασσόντωντο

άχραντόν Σου σώμα,

ανέστης τριήμερος, Σωτήρ,

δωρούμενος τω κόσμω την ζωήν.

Δια τούτο αι δυνάμεις των ουρανώνεβόωνΣοι, Ζωοδότα,

δόξα τη αναστάσει Σου, Χριστέ,

δόξα τη βασιλεία Σου,

δόξα τη οικονομία Σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Οτε κατήλθες προς τον θάνατον,

η ζωή η αθάνατος,

τότε τον άδην ενέκρωσας,

τη αστραπή της θεότητος.

'Οτε δε και τους τεθνεώταςεκ των καταχθονίων ανέστησας,

πάσαι αι δυνάμεις των επουρανίων εκραύγαζον,

ζωοδότα Χριστέ, ο θεός ημών, δόξαΣοι.

Ευφραινέσθω τα ουράνια,

αγαλλιάσθω τα επίγεια,

οτι εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού ο Κύριος,

επάτησε τω θανάτω τον θάνατον.

Πρωτότοκος των νεκρών εγένετο.

Εκ κοιλίας άδου ερρύσατο ημάς

και παρέσχε τω κόσμω το μέγα έλεος.

Το φαιδρόν της αναστάσεως κήρυγμα

εκ του αγγέλου μαθούσαι αι του Κυρίου μαθήτριαι,

και την προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι,

τοις αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον,

εσκύλευται [1] ο θάνατος,

ηγέρθη Χριστός ο θεός,

δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Τον συνάναρχον Λόγον πατρί και πνεύματι,

τον εκ παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών,

ανυμνήσωμεν, πιστοί, και προσκυνήσωμεν,

οτι ηυδόκησε σαρκί ανελθείν εν τω σταυρώ

και θάνατον υπομείναι

και εγείραι τους τεθνεώτας

εν τη ενδόξω αναστάσει αυτού.

Αγγελικαί δυνάμεις επι τω μνήματι,

και οι φυλάσσοντες απενεκρώθησαν.

Και ίστατο Μαρία εν τω τάφω

ζητούσα το άχραντόν Σου σώμα.

Εσκύλευσας τον άδην,

μή πειρασθείς [2] υπ' αυτού.

Υπήντησας τη παρθένω, δωρούμενος την ζωήν.

Ο αναστάς εκ των νεκρών, Κύριε, δόξαΣοι.

Εξ ύψους κατήλθες ο εύσπλαχνος,

ταφήν κατεδέξω τριήμερον,

ίνα ημάς ελευθερώσης των παθών,

η ζωή και η ανάστασις ημών, Κύριε, δόξαΣοι.

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως [3].

Εί τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.

Εί τις απο της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθε, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλέτω. Και γαρ ουδέν ζημιούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μή φοβηθή την βραδύτητα.

Φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον.

Αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον απο της πρώτης.

Και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει.

Κακείνω δίδωσι και τούτου χαρίζεται.

Και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται.

Και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.

Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών.

Και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε.

Πλούσιοι και πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε.

Εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε.

Νηστεύσαντες και μή νηστεύσαντες ευφράνθητε σήμερον.

Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε [4] πάντες.

Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών.

Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως.

Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος.

Μηδείς θρηνήτω πενίαν.

Εφάνη γαρ η κοινή βασιλεία.

Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε.

Μηδείς φοβείσθω θάνατον.

Ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος.

'Εσβεσεν αυτόν, υπ' αυτού κατεχόμενος.

Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην.

Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού.

Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν:

Ο άδης, φησίν, επικράνθη, συναντήσαςΣοι κάτω.

Επικράνθη. Και γαρ κατηργήθη. Επικράνθη.

Και γαρ ενεπαίχθη. Επικράνθη.

Και γαρ καθηρέθη. Επικράνθη. Και γαρ εδεσμεύθη.

'Ελαβε σώμα και θεώ περιέτυχεν.

'Ελαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.

'Ελαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.

Πού Σου, θάνατε, το κέντρον;

Πού Σου, άδη, τό νίκος;

Ανέστη Χριστός.

Και σύ καταβέβλησαι.

Ανέστη Χριστός.

Και πεπτώκασι δαίμονες.

Ανέστη Χριστός.

Και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός.

Και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι.

Χριστός γαρ εγρθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.