ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ
Κοινή
θα είναι η ανάστασις όλων των ανθρώπων. Θα αναστηθούν και τα σώματα των
απίστων, διότι φυσικώς μεταφέρουν την αμαρτίαν του Αδάμ και όχι
προαιρετικώς. Επειδή όμως δεν ηθέλησαν να πιστεύσουν εις τον Χριστόν,
δια τούτο τα σώματα αυτών θα έχουν ασύγκριτον διαφοράν από τα
αναστηθησόμενα σώματα των ενάρετων ανθρώπων. «Η μεν ανάστασις κοινή
πάντων, η δε δόξα ουκετι κοινή, άλλ’ οι μεν εν τιμή, οι δε εν ατιμία,
και οι μεν εις βασιλείαν, οι δε εις κόλασιν αναστήσονται»2.
Την διαφοράν αυτήν των αναστηθησομένων σωμάτων την περιγράφει πολύ καθαρά και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Τα
σώματα των αμαρτωλών θα είναι σκληρά, βαριά, άσχημα, άτιμα, μαύρα,
σκοτεινά, ψυχρά και χονδρά και αυτά τα άθλια ιδιώματα έχουν να
αυξάνουν ή να ολιγοστεύουν εις αυτά, κατά αναλογίαν της απιστίας αυτών
και κακίας».
Τα
δε σώματα των πιστών και ορθοδόξων θα είναι: «μαλακά, ελαφρά, ωραία,
ένδοξα, διαφανή, φωτεινά, θερμά και πνευματικά. Και αυτά όλα τα
μακαριστά ιδιώματα, έχουν να αυξάνουν ή να ολιγοστεύουν εις αυτά κατά
την αναλογίαν της πίστεως και της αρετής αυτών»3.
Ο
ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την Α' προς Κορινθίους επιστολήν του
Αποστόλου Παύλου χρησιμοποιεί το παράδειγμα του σίτου που σπείρεται εις
την γην και διαλύεται. «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών, σπείρεται εν
φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη·
σπείρεται εν ασθένεια, εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν,
εγείρεται σώμα πνευματικόν» (Α' Κορ. ιε' 42-44).
Το ότι λοιπόν ανίστανται μεν τα σώματα, το απέδειξε με το παράδειγμα του σίτου, το
ότι δεν θα είναι της ίδιας λαμπρότητος όλα, το αποδεικνύει εδώ. Διότι,
όπως η απιστία εις την ανάστασιν κάμνει τους ανθρώπους αμελείς, έτσι
πάλιν τους κάμνει ράθυμους και νωθρούς με το να νομίζουν ότι όλοι θα
αξιωθούν τα ίδια. Δι' αυτό διορθώνει και τα δύο. Και διέκρινε
δύο τάξεις ανθρώπων, των δικαίων και των αμαρτωλών. Και αυτάς πάλι τας
διακρίνει εις πολλά μέρη, δια να δείξη ότι ούτε δίκαιοι και αμαρτωλοί θα
αξιωθούν τα ίδια, άλλ' ούτε οι δίκαιοι με δικαίους όλοι θα δοξασθούν
το ίδιον, ούτε οι αμαρτωλοί με τους αμαρτωλούς θα κολασθούν εξ ίσου.
Και ο ιερός Χρυσόστομος κάμνει μίαν διάκρισιν μεταξύ των δικαίων και αμαρτωλών με τους λόγους: «σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια»
(Α' Κορ. ιε' 40). Και υπαινίσσεται με τα επίγεια μεν τους αμαρτωλούς,
με τα επουράνια δε τους δικαίους. Και μετά ανεβαίνει εις τον ουρανόν
και ερμηνεύει τον στίχον 41: «άλλη δόξα ηλίου, και άλλη σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων· αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη».
Όπως δηλαδή υπάρχει διαφορά εις τα επίγεια σώματα, έτσι και εις τα
επουράνια μεταξύ ηλίου και σελήνης και αστέρων προς άλλους αστέρας4.
Ποίον είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά;
Αν και όλοι οι δίκαιοι εισέρχονται εις την Βασιλείαν του Θεού, δεν θα αξιωθούν όλοι τα ίδια. Και εάν όλοι οι αμαρτωλοί εισέρχονται εις την γέενναν, δεν θα υποστούν όλοι τα ίδια.
Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Θα υπάρχη τόσον μεγάλη διαφορά μεταξύ
των αναστηθέντων σωμάτων. Τούτο εννόων ο Κύριος έλεγεν: «εν τη οικία
τον Πατρός μου μοναί πολλοί είσιν» (Ιωάν. ιδ' 2).Το ίδιον σώμα το οποίον ετάφη, το ίδιον και ανίσταται, διότι η ανάστασις αναφέρεται εις αυτό που ετάφη. Η μεν ουσία του σώματος παραμένει η ιδία, η δε ωραιότης μεγαλύτερα. Απόδειξις είναι ο γυμνός κόκκος του σίτου.
Η ανάστασις είναι προϋπόθεσις του βαπτίσματος, διότι το βάπτισμα είναι σύμβολον της ταφής και της αναστάσεως. Το βάπτισμα αποδεικνύει την ανάστασιν των σωμάτων.
Η ανάστασις των σωμάτων είναι αξιοθαύμαστον γεγονός. Προκαλεί δε έκστασιν και απορίαν, διότι θα συμβούν τόσα θαυμαστά πράγματα που υπερβαίνουν κάθε σκέψιν και νουν και μάλιστα γίνονται εις μίαν στιγμήν, δηλαδή ακαριαίως. Δια να είναι αξιόπιστος ο λόγος του, ο Απόστολος Παύλος εμφανίζει τον Άγγελον, ο οποίος θα το κάνη αυτό και λέγει:
«Και θα γίνη η αλλαγή αυτή, όταν θα ακουσθή η εσχάτη υπερφυσική σάλπιγγα, εις μίαν στιγμήν, όσον χρειάζεται κανένας να ανοιγοκλείση το βλέφαρόν του» (Κορ. ιε'52).
«Θα
αλλάξωμεν, διότι πρέπει το φθαρτόν αυτό σώμα να ενδυθή αφθαρσίαν και το
θνητόν αυτό σώμα να ενδυθή αθανασίαν» (Α' Κορ. ιε' 53).
Δια να μη νομίση λοιπόν κανείς, επειδή ήκουσεν ότι σαρξ και αίμα δεν θα κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού, ότι τα σώματα δεν ανίστανται, προσέθεσεν και αυτό: «δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν».
Φθαρτόν δε λέγει το σώμα και θνητόν πάλι το σώμα. Ώστε το σώμα και μετά την ανάστασιν παραμένει. Παραμένει, αλλά ενδύεται την αφθαρσίαν και την αθανασίαν. Το σώμα αποβάλλει την θνητότητα και την φθοράν που καταργούνται πλέον και έρχεται εις αυτό η αθανασία και η αφθαρσία.
Μη λοιπόν αμφιβάλης αδελφέ ότι το σώμα σου θα ζη αιωνίως μαζύ με την ψυχήν σου.
Όταν δε η φθαρτή αυτή φύσις μας ενδυθή την αφθαρσίαν και η θνητή αύτη φύσις μας ενδυθή την αθανασίαν, τότε θα πραγματοποιηθή και ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη, το νίκος;» (Ησαΐας κε' 8).
Βλέπετε πως πανηγυρίζει ο Απόστολος Παύλος. Με μεγάλον ενθουσιασμόν, ενώ βλέπει τα μέλλοντα ωσάν να έχουν γίνη, κραυγάζει την επινίκιαν κραυγήν και καταπατή τον θάνατον που έχει καταργηθή και λέγει: «Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Που είναι Άδη η νίκη σου;» (Α' Κορ. ιε' 55).
Ο Χριστός όχι μόνον αφώπλισε τον θάνατον και τον ενίκησεν, δια της αναστάσεως αυτού, αλλά και τον εξηφάνισε και τον κατέστησε ανύπαρκτον. «Το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος».
Διότι εάν το να αμαρτάνη ο άνθρωπος ήτο αίτιον του θανάτου, ο δε Χριστός αφού ήλθεν κατέλυσεν την αμαρτίαν και μας απήλλαξεν από αυτήν δια του βαπτίσματος και μαζύ με την αμαρτίαν κατέπαυσε και την ισχύν του νόμου.
Ας ευχαριστούμεν τον Θεόν, που μας δίδει την νίκην δια του Ιησού Χριστού, διότι με το τρόπαιον της νίκης το οποίον έστησεν, μας έκανε κοινωνούς εις την απόλαυσιν των αιωνίων αγαθών, όχι από υποχρέωσιν, αλλά μόνον από φιλανθρωπίαν. «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω τον Κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ εστί κενός εν Κυρίω» (Α' Κορ. ιε'58).
Ας μη μένωμεν αδρανείς, άλλα ας εργαζώμεθα το αγαθόν με περισσότερον ζήλον, γνωρίζοντες ότι ο κόπος αυτός δεν είναι εν Κυρίω μάταιος.
Διότι εάν γίνωμεν ράθυμοι ούτε δίκαιος, ούτε προφήτης, ούτε απόστολος μπορεί να μας βοηθήση όταν θα κρινώμεθα. Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση, άλλα αναγκαστικά θρηνούντες, οδυρόμενοι και βασανιζόμενοι θα οδηγηθώμεν εις το πυκνόν εκείνο σκότος και εις τας τιμωρίας εκείνας που δεν έχουν λύτρωσιν.
Δια να μη νομίση λοιπόν κανείς, επειδή ήκουσεν ότι σαρξ και αίμα δεν θα κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού, ότι τα σώματα δεν ανίστανται, προσέθεσεν και αυτό: «δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν».
Φθαρτόν δε λέγει το σώμα και θνητόν πάλι το σώμα. Ώστε το σώμα και μετά την ανάστασιν παραμένει. Παραμένει, αλλά ενδύεται την αφθαρσίαν και την αθανασίαν. Το σώμα αποβάλλει την θνητότητα και την φθοράν που καταργούνται πλέον και έρχεται εις αυτό η αθανασία και η αφθαρσία.
Μη λοιπόν αμφιβάλης αδελφέ ότι το σώμα σου θα ζη αιωνίως μαζύ με την ψυχήν σου.
Όταν δε η φθαρτή αυτή φύσις μας ενδυθή την αφθαρσίαν και η θνητή αύτη φύσις μας ενδυθή την αθανασίαν, τότε θα πραγματοποιηθή και ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη, το νίκος;» (Ησαΐας κε' 8).
Βλέπετε πως πανηγυρίζει ο Απόστολος Παύλος. Με μεγάλον ενθουσιασμόν, ενώ βλέπει τα μέλλοντα ωσάν να έχουν γίνη, κραυγάζει την επινίκιαν κραυγήν και καταπατή τον θάνατον που έχει καταργηθή και λέγει: «Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Που είναι Άδη η νίκη σου;» (Α' Κορ. ιε' 55).
Ο Χριστός όχι μόνον αφώπλισε τον θάνατον και τον ενίκησεν, δια της αναστάσεως αυτού, αλλά και τον εξηφάνισε και τον κατέστησε ανύπαρκτον. «Το κεντρί του θανάτου είναι η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος».
Διότι εάν το να αμαρτάνη ο άνθρωπος ήτο αίτιον του θανάτου, ο δε Χριστός αφού ήλθεν κατέλυσεν την αμαρτίαν και μας απήλλαξεν από αυτήν δια του βαπτίσματος και μαζύ με την αμαρτίαν κατέπαυσε και την ισχύν του νόμου.
Ας ευχαριστούμεν τον Θεόν, που μας δίδει την νίκην δια του Ιησού Χριστού, διότι με το τρόπαιον της νίκης το οποίον έστησεν, μας έκανε κοινωνούς εις την απόλαυσιν των αιωνίων αγαθών, όχι από υποχρέωσιν, αλλά μόνον από φιλανθρωπίαν. «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω τον Κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ εστί κενός εν Κυρίω» (Α' Κορ. ιε'58).
Ας μη μένωμεν αδρανείς, άλλα ας εργαζώμεθα το αγαθόν με περισσότερον ζήλον, γνωρίζοντες ότι ο κόπος αυτός δεν είναι εν Κυρίω μάταιος.
Διότι εάν γίνωμεν ράθυμοι ούτε δίκαιος, ούτε προφήτης, ούτε απόστολος μπορεί να μας βοηθήση όταν θα κρινώμεθα. Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση, άλλα αναγκαστικά θρηνούντες, οδυρόμενοι και βασανιζόμενοι θα οδηγηθώμεν εις το πυκνόν εκείνο σκότος και εις τας τιμωρίας εκείνας που δεν έχουν λύτρωσιν.
Εάν
όμως αγωνισθώμεν με προσοχήν, τότε τα έργα μας θα συνηγορήσουν υπέρ
ημών, θα απέλθωμεν με θάρρος και θα επιτύχωμεν τα αγαθά που αναμένουν
αυτούς που αγαπούν τον Θεόν, τα όποια είθε να επιτύχωμεν με την Χάριν
και φιλανθρωπίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, συν τω Πατρί και τω
αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας. Αμήν.
2. Ιωάν. Χρυσοστόμου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 19, σελ. 280.
3. Νικόδημου του Αγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα, σελ. 282.
4. Ιωάν. Χρυσοστόμου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 18Α, σελ. 683.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ - ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
Read more: http://www.egolpion.net/diafora_anastasews.el.aspx#ixzz34tn21h5j
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου